Leczenie impotencji

Impotenca czyli niemożność współżycia seksualnego, z powodu zaburzeń erekcji oraz ejakulacji,  połączona jest często ze spadkiem poziomu libido. Dotyczy najczęściej mężczyzn w wieku średnim i starszym, i związana jest z okresem andropauzy.  Coraz częściej niestety zdarza się, że problemy te dotyczą osób młodych, można by powiedzieć „w kwiecie wieku”, które teoretycznie nie powinny mieć takich zaburzeń.  Impotencję ze względu na nasilenie możemy podzielić na trzy postacie: lekka, umiarkowana i ciężka.

Główne przyczyny:

• fizjologiczne: spowodowany naturalnymi procesami starzenia się organizmu i stopniową dysfunkcją gruczołów płciowych(jąder). W procesie starzenia się ustroju dochodzi do osłabienia funkcji wielu narządów i układów: płuc, serca, nerek, wątroby, układu nerwowego. Również układ narządów wydzielania wewnętrznego (układ hormonalny) podlega zmianom, które doprowadzają do niedoboru hormonów męskich - androgenów, w tym testosteronu. Jest to najważniejszy hormon wytwarzany przez jądra. Odpowiada m. in. za rozwój cech płciowych oraz wpływa na rozwój masy mięśniowej. Ponadto wzmaga popęd płciowy oraz sprawność seksualną mężczyzny. Znany jest również jego korzystny pobudzający wpływ na aktywność psychiczną i fizyczną.
• organiczne: zmiany w narządach płciowych, związane z występowaniem chorób przewlekłych(miażdżyca, cukrzyca, schorzenia neurologiczne, nowotworowe, choroby zakaźne itp.)urazów, farmakoterapii, nałogów
• psychogenne: stres, depresja, nerwice i choroby psychiczne, lęki, skrywana podświadomie orientacja homoseksualna, silne negatywne przeżycia z przeszłości(np. molestowanie, nagła śmierć bliskiej osoby). Impotencja jest najczęściej procesem następowym, nieleczonych zaburzeń erekcji i wytrysku ale może też się ujawnić nagle u młodych mężczyzn, którzy nie mieli wcześniej problemów z potencją, jest to wtedy najczęściej postać psychogenna lub pourazowa. Wielu mężczyzn ma opory przed pójściem do lekarza, liczą na to że problemy są przejściowe i same ustąpią. Niestety, najczęściej pogłębiają się w miarę upływu czasu, powodując dodatkowe stresy, rozdrażnienie i kompleksy. Tymczasem dobrze zdiagnozowana impotencja jest bardzo podatna na terapię.

Objawy impotencji:

• zaburzenia erekcji, nie koniecznie występujące nie przy każdym stosunku. Zbyt słaby wzwód, uniemożliwiający penetrację pochwy, prawidłowy lecz krótkotrwały wzwód ustępujący jeszcze przed ejakulacją, bardzo długi okres stymulacji konieczny do osiągnięcia erekcji, zupełny brak erekcji.
• zaburzenia ejakulacji: przedwczesny wytrysk, opóźnienie wytrysku, niskie ciśnienie ejakulacji, mała ilość spermy, niekontrolowany swobodny wypływ spermy, zupełny brak ejakulacji.
• zaburzenia szczytowania: słabo wyrażony orgazm, osiągany nie przy każdym stosunku, lub zupełny brak
• spadek libido: spadek zainteresowania seksem, spowodowany zmianami hormonalnymi, często stresem i obawą przed kompromitacją, brakiem zadowolenia ze współżycia. U ludzi młodych i pobudliwych, rozpoczynających dopiero współżycie, często zdarzają się problemy z erekcją i przedwczesnym wytryskiem, związane ze stresem i małym doświadczenie oraz nadpobudliwością. Są to zwykle dolegliwości przejściowe, ustępujące samoistnie, po ustabilizowaniu życia płciowego. Czasami powodem może być zbyt częsta masturbacja.

Leczenie impotencji, uwarunkowane jest  dokładnym zdiagnozowaniem przyczyny lub kilku współistniejących przyczyn. Dobrze jest, więc udać się do lekarza, w celu wykonania badań ogólnych, które mogą pomóc w wykryciu zaburzeń w pracy naszego organizmu, nie dających jeszcze widocznych objawów. Należy wykonać podstawowe badania krwi (morfologię, poziom glikemii, cholesterolu, hormonów- androgenów i testosteronu, PSA), badanie moczu i w razie potrzeby USG prostaty a także badanie dopplerowskie naczyń krwionośnych.

Jeżeli leczone są jakieś przewlekłe schorzenia, wymagające długotrwałego przyjmowania leków, warto zapytać lekarza czy nie mogą one być przyczyną zaburzeń potencji, może uda się zastąpić je innymi środkami, nie dającymi takich skutków ubocznych.

Pierwszym sposobem leczenia impotencji jest farmakologia. Niegdyś stosowano johimbinę, jednak wiązało się to z szeregiem skutków ubocznych, dlatego ten preparat jest już nieużywany. Z tego samego względu coraz rzadziej stosuje się leki z grupy agonistów receptorów dopaminergicznych i serotoninergicznych (L-dopa, apomorfina i ich pochodne), które wywołują wzwód oraz mają właściwości antydepresyjne. Jeśli przyczyną impotencji jest obniżony poziom testosteronu i androgenów, pacjentowi podaje się leki hormonalne, przyjmowane drogą doustną, domięśniową lub przezskórną.

Obecnie stosuje się z powodzeniem, inhibitory fosfodiesterazy typu 5 (sildenafil, wardenafil, tadalafil) to leki przyjmowane doustnie, około 30 do 60 minut przed stosunkiem, które hamują działanie enzymu blokującego wzwód, mają one wysoką skuteczność, szacowaną w granicach 80-90%. Powodują niekiedy skutki uboczne w postaci nudności, wymiotów, bólu i zawrotów głowy. Od niedawna w eliminowaniu problemów ze wzwodem wykorzystuje się Viagrę, skuteczną 75-80%.Doskonałą alternatywą są preparaty ziołowe, nie powodujące działań ubocznych a odznaczające się równie wysoką skutecznością w leczeniu impotencji.

W leczeniu postaci psychogennych zależnie od przyczyny, stosuje się psychoterapię indywidualną lub razem z partnerką. Czasem nie do uniknięcia jest interwencja chirurgiczna, usunięcie stulejki i skrzywień członka. Impotencję można także leczyć drogą inwazyjną poprzez wszczepianie protez i aparatów próżniowych oraz za pomocą operacji naczyń członka. Alternatywą zabiegów chirurgicznych jest stosowanie pompek erekcyjnych, dających zaskakująco dobre efekty terapeutyczne.